Er was eens een heel grote snelweg, zo groot dat je amper de andere kant van de weg kon zien, ook al gebruikte je een verrekijker.

“Een snelweg? Wat is er nu zo speciaal aan een snelweg?”

Wel de snelweg zelf is eigenlijk niet zo speciaal, behalve dat hij zo groot is dan. Wat er veel interessanter is, zijn de kanten van de snelweg. Zo is een van die kanten bijna helemaal zwart wit, op gras en bomen en bloemen na, die zijn groen en bruin en geel en, eigenlijk is er toch best veel kleur. Maar de dieren zijn zwart wit. Er staat een grote familie koetjes met kalfjes, en wat al helemaal bijzonder is, een familie zebra’s.

Deze zebra’s kon je heel vaak terugvinden met hun staart naar de snelweg gekeerd, ze waren namelijk veel meer waard dan dat grote lelijke grijze ding, en als ze er wel eens naar keken, dan keken ze naar beneden, om te tonen dat ze zichzelf toch echt wel beter vonden. Maar stiekem was er een zebra die veel liever naar de lucht keek, en naar de overkant van die grote snelweg. Hij had namelijk een geheim.

Iedere week fladderde er een postduif helemaal over en weer om post te bezorgen aan de zebra. En die post kwam van de pad, die woonde aan de overkant. De pad en de zebra waren super goede vrienden, waarschijnlijk was de pad de zebra’s beste vriend. Het leven van de pad klonk super interessant, met veel kleuren, en vrienden, en rondspringen. Alleen had de zebra de pad nog nooit ontmoet.

Daar moest hoognodig verandering in komen vond de pad, en de zebra was het daar stellig mee eens. Dus hebben ze deze zomer afgesproken, net tijdens ons kamp. Kom jij ook om ze te helpen?